Gewond

Gistermiddag was ik in de keuken druk bezig met mijn bezigheden...
Tot een loeihard gebrul deze verstoorde!

Jayden kwam huilend naar me toegelopen, met z'n vinger naar voren gestoken. Wáár hij hem ingestoken heeft was mij niet duidelijk, maar dat het zeer deed zag ik wel. Een kusje erop en het was min of meer over!!
Hij scharrelde nog wat rond door de keuken en ineens zag ik dat zijn vinger toch wel een wondje had, dat een beetje bloedde.
Ik vraag aan hem of hij een pleister wil. Dat wil hij wel. Ik pak een vrij smalle pleister en plak die om zijn vinger.
Jayden bekijkt het een paar keer, vindt het aan de ene kant wel interessant, maar aan de andere kant moet dat gekke ding er gelijk weer af.
Ik heb het piepertje gezet -om de was op tijd in de droger te mikken- en zeg dat de pleister er af mag als het piepertje gaat.

Ondertussen komt papa beneden en vol trots wordt de pleister getoond. Ook Marlon moet het bewonderen.
Hij speelt gewoon lekker verder, maar wel heel schattig, met 1 vingertje omhoog.
Dan gaat het piepertje en ik loop alvast naar hem toe om de pleister eraf te halen.
Maar mooi niet dat ik dát voor elkaar krijg! Hij is er ondertussen veel te trots op geworden en hij moet blijven zitten waar hij zit!

Onder het eten en zo af en toe eens tussendoor, loopt Jayden naar één van ons en toont zijn vinger. "au, hinge, peiste" wordt erbij verteld.
Ook 's avonds mag dat ding er nog niet af.

Vanmorgen 6 uur...
Slaperige ik verschoon z'n luier, in het donker... "Mama, au, peiste, hinge!"
Sjonge, is hij er nu nog mee bezig?! "Ja, schat... zere vinger... Doet het nog pijn?"
Na een beamend knikje van Jayden, neem ik hem en de papfles mee naar ons bed... Om hem vervolgens na de pap weer lekker in z'n eigen bed te leggen.

Om ongeveer 11 uur is het zover, door het badwater glijdt de allereerste pleister van Jayden z'n vinger af. Hij zit eerst beteuterd naar de drijvende pleister te kijken, vervolgens kijkt hij naar z'n vinger en concludeert: "Ove!"

De positiviteitswet en de wet van Murphy

Ik heb een stukje gelezen in de krant over een nieuwe -beginnende- hype.

Het gaat over 'The Secret'
Ik vond het wel een leuk stukje om te lezen en ik heb er ook wel wat mee! Later was het ook nog zo, dat mijn vriendinnetje het boek aan het lezen is op aanraden van haar zusje.
Zo kreeg ik dus meer en meer te horen over dit onderwerp, waar ik overigens al langere tijd -zonder verder het boek te kennen- een fervent voorstandster van ben!

Wie positief denkt, krijgt het positieve, wie negatief denkt, roept dát aardig over zich af...

Maar goed...
Ik had vanmorgen erg vroeg de verplichting naar onze oudste te kijken tijdens hockeyen. Erg leuk, hij heeft gewonnen!
Ik sta naderhand een beetje te wachten op Marlon en zie daar wat mensjes van school wandelen. Waaronder een favo'tje die elke keer in m'n armen springt.
Moeders zegt dat dat wel heel speciaal is, en vraagt vervolgens wat ik toch heb gedaan met haar, 2 jaar geleden in groep 4... Ik heb werkelijk geen flauw idee!
Het klikte gewoon heel goed, maar eigenlijk was het begonnen toen zij in groep 5 zat en dus niet meer in mijn klas.
Afijn, Marlon komt terug en we gaan naar huis.
Dik een uur later fiets ik naar de stad in m'n upsepups. Dik in gepeins verzonken, ga ik na wat er allemaal in die klas is gebeurd. Haal haar levendig voor ogen en ook de leuke dingen komen weer terug.
Ondertussen fiets ik al onder de spoortunnel....

Wie staat er met haar ouders en zus bij het voorste verkeerslicht te wachten?!
Mijn lieve spring-in-'t-veld!
Hoe toevallig? Of niet...?

Volgens het boek was ik erg positief op haar ingesteld EN was ik flink aan 't visualiseren geweest, dus was het géén toeval...

Vervolgens ga ik mijn weg in de stad, vind wat ik wil vinden en wil weer naar huis.
Aangezien het fietspad niet zo heel duidelijk te onderscheiden is van het wandelpad, wandelen er nogal veel mensjes op het fietspad. Daarnaast is het zaterdag, dus doen er óók nog eens veel fietsers een poging om het fietspad vol te krijgen. Ik moet dus het ultieme plekje zien te krijgen om mezelf ertussen te wringen.
Ik zie een gaatje en zet af........

En glij bijna onderuit! GATVERRRRRR -rollende r-

Waar heb ik nou weer m'n schoen in gezet... Een terugblik laat zien dat een of andere onverlaat heeft bedacht zijn of haar ijsje aan de mieren te geven. Lekker dan!
Ik glibber en glij van de trapper af, dus ik moet straks toch wel even een poging wagen om de trapper en schoen met een zakdoekje schoon te boenen.

Eerste verkeerslicht -voor de Gouwenezen onder ons... Kleiwegbrug- ik stap af, had 't zakdoekje al gepakt en....

GROEN

Hoe is het mógelijk?!
Volgend verkeerslicht dan maar...
Ik fiets voorzichtig glibberend en glijdend door de tunnel en wederom met mijn zakdoekje in de aanslag stop ik voor rood licht. Ik stap voorzichtig af, en.....

GROEN

Om niet vervelend en saai over te komen.... Toch maar de verkorte versie! Pas bij het verkeerslicht op het kruispunt Van Reenensingel/R. van Catsweg -is voor mij 't 4e verkeerslicht vanaf de stad- had ik ietwat tijd om wat zooi ervan af te poetsen. Maar ook niet heel lang, natúúrlijk... Dus alsnog glibberend en slippend vervolg ik mijn weg.
Thuis hebben we -oh heerlijk- een grasveld van de gemeente voor de deur.
Daar aangekomen... Gooi ik m'n fiets op het standaard en loop met m'n rechterschoen klevend op de straatstenen naar het gras...

Heerlijk.... het is eraf!

Heb ik dit nou ook over mezelf afgeroepen, zoals in 'The Secret' wordt beweerd of is het gewoon Murphy's law?

Gym en alle bijbehorende toestanden...

Mijn eerste 3 werkdagen van het schooljaar 2007-2008 zitten er alweer op en ik mag m'n eerste weekend weer verwelkomen.

Dit jaar ben ik verblijd met een combinatiegroep. De groepen 4 en 5 vallen voor dit gehele schooljaar onder mijn beheer!
Gelukkig hoef ik niet heel erg te wennen aan een mega-klas, vorig jaar had ik er 18, nu slechts 21!!
Waar ik wel heel erg aan moet wennen is dat ik weer 'die kleintjes' heb... maar goed, dat wennen gaat ook wel weer. Ben het nu wel gewend.... dat ik elk jaar switch van klas.

Vandaag de eerste gymles.
TOESTELLEN...

Nou als ik ergens goed in ben -heftig neegeschud- is het wel toestel. Nu wil het 'toeval' dat mijn klas de eerste is die gaat gymmen op woensdag.
Dus moet ik, met mijn kleintjes, de toestellen klaarzetten voor de hele ochtend...
Ik heb nauwelijks toestellessen gegeven -waren altijd op vrijdag- en nu moet ik ze klaarzetten.
4 kinderen uit groep 8 geplukt en op naar de gymzaal.
Na dik een half uur klooien, kunnen mijn kids eindelijk gymmen... 'leuk'.... ik heb maar 45 minuten gymles... Gelukkig was mijn collega zo lief om even te wachten en daardoor konden die van mij nog even langer spelen! Poehee...

Maar toen...

Meidenkleedkamer:
"Juf, ik ben mijn zwarte legging kwijt! Hier ligt er wel eentje, maar die is t niet, want die van mij is van de H&M!" -handig, van die winkelbewuste meiden-
Juf is best bereid om de gymzaal weer in te lopen. Er loopt 1 meisje met een zwarte legging, even stiekem aan de achterkant kijken bij het labeltje en het probleem is opgelost!

...dacht ik...

Na de pauze staan ineens 2 meiden van groep 4 -waarvan die ene van de legging- in mijn klas. Met wat spullen van de gymzaal. Een kort zwart broekje, een handdoek, een stel sokken en een tas.
De sokken zijn zo verdwenen evenals de map die in de tas zat. Maar de rest van de inhoud, de handdoek -natúúrlijk- en het broekje is van niemand uit mijn klas. Oké dan niet.

Vervolgens begint het meisje te huilen, ze had het setje in Engeland gekocht. En een ander meisje had nu de legging aan... Ik snapte er niks van en met mij nog meer niet.
Op weg naar beneden, naar het andere meisje... zij beweerde dat de legging die ze nu aan had, vanmorgen ook al aanhad. Beide meisjes waren heel stellig. Ik wist het niet en mijn collega ook niet, zij had er niet echt op gelet...

Ik deed water bij de wijn, ging weer naar boven en liet mijn meiden hun tassen leeghalen. Er was 1 legging bij en die was het zeker weten niet!
Vervolgens loop ik, met de spullen die toch niet van mijn klas waren, weer naar beneden. En ik kijk even in het korte broekje wat er gebracht was... Goh, dat labeltje heb ik al eerder gezien...

Sjonge....

Nu bleek dus dat er niet goed is opgelet er zát helemaal geen legging bij het 'nieuwe pakje uit Engeland'!!! Het was wel zwart... maar verder te kort om het ook maar in de buurt van een legging te laten komen!

Over moeilijk doen gesproken....

Ben ik toch wel blij met mijn 'groten' van 4-5!

Lekker kletsen

Het leuke aan werken met kinderen -lesgeven- vind ik echt het kletsen met kinderen!
Er komen de grappigste, leukste dingen langs!!

Eigenlijk zou ik ze meteen moeten opschrijven, want jammergenoeg vergeet ik er veel. Echter een aantal blijf ik wel onthouden!

3 jaar geleden had ik een groep 6. Het was een ontzettend leuke groep -en nu ze brugpiepers zijn zal ik ze echt wel missen...-
Ik was aan een paar kinderen een rekenles extra aan het uitleggen en -hoe onpedagogisch- ik ging voor één keertje op de tafel zitten.
Zegt een jongen aan wie ik aan het uitleggen was;
"Kijk uit, juf!! Daar kun je blind van worden!!!!!!!"
Hij zei het heel serieus en geloofde het echt! Ik heb voor de zekerheid nog maar even gevraagd wat hij zei. En toen hij het herhaalde, kon ik mijn lachen niet inhouden! Ik heb gescháterd... En sindsdien blijft 'ie erin!
Dus pas op als je op een tafel gaat zitten!
Overigens is dat nou een voorbeeld van goed luisteren en opvolgen wat je ouders zeggen, want zijn moeder had hem dat wijsgemaakt en hij heeft tot dan nooit op een tafel gezeten! -hihi-

Je krijgt als juf ook veel kinderen in de klas die wat komen vragen, wat komen brengen of met traktaties...
Vandaag kwam een meisje in de klas. Ze zit nèt in groep 3 en helemaal trots... Ze is jarig geweest. Ik vraag aan haar of ze echt vandaag jarig is, of dat ze in de vakantie jarig was. Ze antwoordde dat ze in de vakantie jarig was. Een dag eerder dan een vriendinnetje dat mee rondging met trakteren.
"Dus dan ben je 1 dag ouder dan zij is?" reageer ik.
Beide meisjes knikken.
Dan is het even stil en ik schrijf verder op de verjaardagskaart.
Vervolgens hoor ik:
"Weet je wat nou zo leuk is? Ik ben precies jarig op mijn geboortedag!"
Ik wist niet wat ik hoorde.... en moest weer vreselijk lachen!

Een aantal jongens van dezelfde groep 6 als een paar jaar geleden kwamen gisteren bij mij op 'visite'. Héél gezellig vond ik dat, zij blijkbaar ook, want om 15.15 uur stonden ze in mijn klas en om 17.00 uur werd er eentje gebeld en een ander moest trainen... anders hadden ze er nog gestaan.
We hadden het over ongesteld worden! -hoe kwámen we erop?? en dat met jongens van 12/13 jaar!!-
Ik gaf op een gegeven moment antwoord, dat sommige meisjes -dan zijn ze wel heel vroeg, maar het kan- vanaf 9 jaar ongesteld kunnen worden...
"9 jaar..." zegt er eentje nadenkend "Hoe oud ben je dan?"

Dit soort opmerkingen zijn het waard om in een lijstje gezet te worden!
Nu heb ik in huis niet zoveel plek voor lijstjes, daarom lijst ik ze hier maar in!