Kinderleed

Jayden heeft nog wel eens de neiging om in slaap te vallen achterop de fiets. Zéker als dat zo tussen 16.30-18.00 uur is, vanuit een andere wijk richting huis...
Negen van de tien keer heeft hij nog wat in z'n handen, een tuitbeker, een autootje, een -noemmaarop-
Evenzoveel keer probeer ik die dingen uit z'n handen te wurmen als hij daadwerkelijk in slaap is, of iig bíjna is. Hierdoor wordt hij weer een soort van wakker en wil het betreffende ding weer terug.

Vandaag... onderweg naar huis...
"Je mag niet slapen hè Jayden!!"
"Ben een beetje moe!"
"Maar we zijn bijna thuis... nog éven volhouden!!"
Ik haal álles uit de kast om 'm de hele Bloemendaalseweg (vanaf de Livingstoneschool) wakker te houden...
"Zie je de eendjes op het ijs, in het water? Kijk de maan en daarnaast een ster!! Dáár achter wonen tante, oom en nichtje! Aan die kant opa en oma... Hee kijk, waar zijn we nu? -KDV-" En zo ging het nog even door...
Bij het volgende kruispunt moesten we rechtsaf en eigenlijk vrijwel meteen daarna links de stoep op. Het was al wat donkerder, 't was 18.00 uur én dan komen er een hele berg auto's achter elkaar wat het oversteken vaak bemoeilijkt. Maar...
Er is een vriendelijke automobilist(e) die afstand houdt, alsof hij/zij weet dat ik naar links wil. Ik kijk nog een keer voor de zekerheid achterom en sla linksaf...
Vervolgens hoor ik achter me een kreet... Jayden...
... heeft z'n tuitbeker laten vallen...
Ik zie 'm rollen en rollen richting het fietspad gedeelte... maar... de vriendelijke automobilist(e) is uitgeweken naar dat fietspad -logisch, ik ging naar links- en rijdt weliswaar voorzichtig maar PRECIES met de banden...
...over Jaydens tuitbeker...
Allerlei soorten krikjes en krakjes zijn het gevolg en ik heb een totaaaaaaal overstuur kind achterop. Na de rits auto's ren ik maar naar de overkant... waar de 10.000 stukjes blauwe tuitbeker liggen. Jayden is ontroostbaar.
Gelukkig is de dop nog heel! Die geef ik aan Jayden en zeg dat het allemaal niet zo heel erg is, dat ik nog een (reserve)beker in de la heb liggen.
Toch is hij niet stil te krijgen en de rest van de terugreis is hij écht heel hard aan het huilen...
M'n hart liep over!!!
Thuisgekomen staat hij bij de voordeur nog heel zielig huilend te wachten, met alleen de dop in z'n hand. Binnen loop ik meteen naar de keuken, trek de la open en de beker eruit. Het is precies dezelfde (Marlon vrat namelijk altijd de tuit op... Jayden is zuiniger en doet dus al die tijd al met dezelfde beker...)
Meteen bedaart hij en vraagt of hij wat drinken mag... Natuurlijk lieffie!!

Hij blijft nog wel lang verdrietig en als Marlon thuiskomt wordt het verhaal vrijwel metéén verteld (hij ligt op dat moment al in bed). En de 'fouw' in de auto is heel stout... maar hij is wel zo eerlijk om te zeggen dat hij handschoenen aan had (dat is een beetje glad) én een beetje sliep...

Ik heb een hekel aan reserve dingen (met name aan favo knuffels die VOORAL niet vergeten mogen worden!) maar in dit geval was ik wel érg blij!
Hoewel Jayden graag ook uit 'echte' bekers/glazen/mokken drinkt, blijft de tuitbeker gewoon heel handig, zowel voor hem als voor mij.

Toch maar eens op zoek of er nog 'anyway-ups' gekocht kunnen worden... Heb nu geen reserve meer ;-)